Ze was niet knap.

Een plain Jane, met een opvallend rare smaak in kleuren. Nog steeds trouwens. Maar ze viel me meteen op. Omdat ze anders was. Buitenlands, natuurlijk. Maar vooral ook interessant, spannend.

God, wat was ik gek op haar

Ik ontmoette haar voor het eerst via het werk. En van het een kwam het ander. Hoe lang het al met al geduurd heeft? Even rekenen. Ze kwam in 2002 naar Nederland en ik leerde haar al snel kennen. Dus een jaar of twaalf, dertien.

Ze was intelligent, oprecht en eerlijk

Ze zou nooit iemand kwaad doen – dat was bijna letterlijk haar lijfspreuk. Ze beoordeelde alles en iedereen op inhoud. Je wist wat je aan haar had. En ze was nieuwsgierig. Onderzoekend. Ze wilde alles weten. Ze wist zelf ook veel: je kon het zo gek niet verzinnen of ze had een antwoord.

Ik was lange tijd haar nummer één

Zolang ik me daar tenminste voor inspande. Want als ik haar verwaarloosde, nam een ander mijn plaats in. Maar nooit lang: een paar schepjes er bovenop en ik stond weer bovenaan haar lijstje. Het was een spel.

Toen begonnen er dingen te veranderen

Geld werd belangrijk. Belangrijker dan ik. Ze verdiende een vermogen – ik was verbijsterd toen ik ontdekte hoeveel. Waar haalde ze dat allemaal vandaan?

Ik gunde het haar, daar ging het niet om. Maar er speelden ook andere kwesties. De extra aandacht die ik soms moest geven om de concurrentie uit te schakelen? Dat hielp niet meer. Ze liet me alles uit de kast halen – méér dan ik te bieden had.

Ik ging gekke dingen doen

Ken je dat gevoel, die brandende schaamte als je terugdenkt aan iets wat je nooit had moeten doen? Ik heb dat als ik terugdenk aan alle keren dat ik me voor haar verlaagde.

Het ergste was: terwijl ik alles deed om haar te pleasen, deed ik anderen tekort. Ik communiceerde niet meer, niet écht: het werd een eenzijdige, repeterende woordenstroom. Ik ben zo mensen kwijtgeraakt en ik weet niet of dat nog goed komt.

Hoe harder ik m’n best deed, hoe harder ze me negeerde

Alsof ze me wilde straffen. Haar eisen werden steeds abstracter. Originaliteit, authenticiteit, autoriteit – ik kon er helemaal niks mee.

Het dieptepunt was toen ze wou dat ik haar ging betalen. Of nee, het allerdiepste dieptepunt kwam eigenlijk kort daarna. Toen bleek dat ik niet de hoogste bieder was.

Ik kijk nu weer om me heen – voor het eerst in járen

Maar voorzichtig, niet meteen wéér met m’n hele ziel en zaligheid erin. En vooral niet al m’n eieren in één mandje. Cynisch? So be it.

Hoe dan ook, één ding is zeker

Met Google maak ik het uit.

Dit blog delen met je netwerk? Be my guest! 👉

Je las een blog van moi – Chris Rommers

Meer van dit soort blogs lezen? Meld je hier aan voor mijn wekelijkse mails. Mooi meegenomen: als bonus ontvang je dan een gratis e-book over hoe je je mailinglijst sneller kunt laten groeien.

Wil je een betere website en meer conversie? Dit kan ik voor je doen:

Over mij: