Ze was niet knap.
Een plain Jane, met een opvallend rare smaak in kleuren. Nog steeds trouwens. Maar ze viel me meteen op. Omdat ze anders was. Buitenlands, natuurlijk. Maar vooral ook interessant, spannend.
God, wat was ik gek op haar
Ik ontmoette haar voor het eerst via het werk. En van het een kwam het ander. Hoe lang het al met al geduurd heeft? Even rekenen. Ze kwam in 2002 naar Nederland en ik leerde haar al snel kennen. Dus een jaar of twaalf, dertien.
Ze was intelligent, oprecht en eerlijk
Ze zou nooit iemand kwaad doen – dat was bijna letterlijk haar lijfspreuk. Ze beoordeelde alles en iedereen op inhoud. Je wist wat je aan haar had. En ze was nieuwsgierig. Onderzoekend. Ze wilde alles weten. Ze wist zelf ook veel: je kon het zo gek niet verzinnen of ze had een antwoord.
Ik was lange tijd haar nummer één
Zolang ik me daar tenminste voor inspande. Want als ik haar verwaarloosde, nam een ander mijn plaats in. Maar nooit lang: een paar schepjes er bovenop en ik stond weer bovenaan haar lijstje. Het was een spel.
Toen begonnen er dingen te veranderen
Geld werd belangrijk. Belangrijker dan ik. Ze verdiende een vermogen – ik was verbijsterd toen ik ontdekte hoeveel. Waar haalde ze dat allemaal vandaan?
Ik gunde het haar, daar ging het niet om. Maar er speelden ook andere kwesties. De extra aandacht die ik soms moest geven om de concurrentie uit te schakelen? Dat hielp niet meer. Ze liet me alles uit de kast halen – méér dan ik te bieden had.
Ik ging gekke dingen doen
Ken je dat gevoel, die brandende schaamte als je terugdenkt aan iets wat je nooit had moeten doen? Ik heb dat als ik terugdenk aan alle keren dat ik me voor haar verlaagde.
Het ergste was: terwijl ik alles deed om haar te pleasen, deed ik anderen tekort. Ik communiceerde niet meer, niet écht: het werd een eenzijdige, repeterende woordenstroom. Ik ben zo mensen kwijtgeraakt en ik weet niet of dat nog goed komt.
Hoe harder ik m’n best deed, hoe harder ze me negeerde
Alsof ze me wilde straffen. Haar eisen werden steeds abstracter. Originaliteit, authenticiteit, autoriteit – ik kon er helemaal niks mee.
Het dieptepunt was toen ze wou dat ik haar ging betalen. Of nee, het allerdiepste dieptepunt kwam eigenlijk kort daarna. Toen bleek dat ik niet de hoogste bieder was.
Ik kijk nu weer om me heen – voor het eerst in járen
Maar voorzichtig, niet meteen wéér met m’n hele ziel en zaligheid erin. En vooral niet al m’n eieren in één mandje. Cynisch? So be it.
Hoe dan ook, één ding is zeker
Met Google maak ik het uit.
Je las een blog van moi – Chris Rommers
Meer van dit soort blogs lezen? Meld je hier aan voor mijn wekelijkse mails. Mooi meegenomen: als bonus ontvang je dan een gratis e-book over hoe je je mailinglijst sneller kunt laten groeien.
Wil je een betere website en meer conversie? Dit kan ik voor je doen:
- De contentsessie – in 1 dag op de rit met die webteksten van je
- De conversie-review – als je website geen leads of sales oplevert
- De consultcall – voor knaagvragen over je site of online marketing
Over mij:
Proof of the pudding is in the eating, zeggen ze. The proof of you is in je posts. Goed zeg!
PS goeie foto ook.
PPS ik weet niet wat groter is… m’n bewondering of m’n jaloezie. (‘Ik wil ook zulke teksten’, stampvoette ze.)
Niet stampvoeten op m’n site! Hij is net nieuw!
Sluit me aan bij Judith, wow! Wat een genot om te lezen! Ik kan alleen nog maar met uitroeptekens schrijven! Stop me! *klik*
Wel knap dat je daarmee door m’n commentspamfilter komt.
Dank je Mariska ;-)
Dat komt natuurlijk doordat ik dat vakje onderaan had aangevinkt @spamfilter :-)
Knap dat je een stuk schrijft en je de lezer (lees mij) laat denken dat het over de gene gaat die op de foto staat. Aan de andere kant ben ik aan het zoeken waar dit verhaal naar toe gaat.
Maar nee, totaal op verkeerde been gezet.
Zo kan het dus ook, Hooge school schrijven. Dan kan je wel zien dat echte webteksten schrijven een vak kan zijn.
Klasse!
Ik zit nog even na te genieten. Damn good!